امشب، در سایه‌های آرام ماه رمضان، قدم‌هایم مرا به مسجد ارک کشانده‌اند؛ جایی که حضور در آن، آرامش را با اشک و آه به هم می‌آمیزد. اینجا پای منبر حاج منصور ارضی، زمزمه‌ها و نجواها مثل نسیمی خنک از میان دل‌ها می‌گذرند و هر لحظه جان‌ها را بیشتر به آستان دوست نزدیک می‌کنند.
در این شب‌های مبارک، میان اشک‌ها، واژه «توبه» معنایی عمیق‌تر پیدا می‌کند. اینجا روضه‌ی امام حسین (ع) جاری است و اشک‌هایمان گواه این دلدادگی است؛ اشکی که قلب را می‌شوید و راه تازه‌ای برای بازگشت به سوی خدا می‌گشاید.
اکنون و اینجا، در این فضای قدسی و حسینی، با دلی شکسته اما امیدوار، دست به آسمان بلند می‌کنم و توبه‌ای دوباره را نجوا می‌کنم. پروردگارا، به حرمت این اشک‌ها و این لحظات پُرمعنا، ما را ببخش و از نو آغازمان کن.